Number 87

امروز رفته بودم خونه یه بنده خدایی که خیلی باهاش رودربایستی دارم. متاسفانه دستم خورد و لیوان آب پرتقال کامل ریخت رو فرش و ...

یعنی می خواستم زمین دهن وا کنه منو بکشه تو خودش.

اون لحظه تو مغزم کلمات زیادی مثل دست و پا چلفتی، کودن، احمق، بیشعور، نفهم و هزاران واژه ی نامناسب دیگه مرور می شد ولی خب هیچکدوم ش دردی رو دوا نمی کرد.

این چه وضعشه آخه ...

اینقدر حقوق دان مون بورس رو محکم گرفته که الان دو هفته ست به پرتفوی بورسی م نگاه هم نکردم و مطمئنم همین روزاست که کارگزاری بیاد در خونه مون برای وصول بدهی ای که الان تبدیل به طلب شده

میگن آدم به امید زنده ست ولی این "ارباب وعده ها" دیگه اینقدر امید واهی داده و بعدش فاتحه خونده که با هر بار وعده دادنش تن و بدنم بیش از پیش میلرزه

خونه تاریک بود، داشتم یه آهنگ تلخ و غمگین رو گوش می کردم و با این توییت مواجه شدم.